Na alle gedoe rond de Nederlandse inzending is eindelijk het woord aan de kunst. Wat hebben Remy Jungerman en Iris Kensmil er in Venetië van gemaakt? 

Met alle goede wil: veel reden voor enthousiasme is er niet. Daarvoor zijn de afzonderlijke bijdragen simpelweg te mager. Het werk van Iris Kensmil is te dun, dat van Remy Jungerman teveel cliché om te overtuigen. 

Dat de presentatie als geheel niettemin werkt zit ‘m vooral in de geslaagde dialoog met Rietvelds architectuur. Een ruimtelijke samenspraak die een mooi en zelfs enigszins ontroerend beeld van de versmelting van twee ver uiteenliggende werelden oplevert.

Toch hoort hier weer een kanttekening bij: wat voor ons aansprekend is, wij immers kennen De Stijl en weten van de relatie Nederland-Suriname, onttrekt zich aan de waarneming van de andere bezoekers. Niet voor niets dat Nederland op geen enkel must-see-lijstje voorkomt, behalve dan dat van Sandra Smallenburg in het NRC. Voor wie niet wat dieper in de achtergronden is ingevoerd valt er in het Nederlandse paviljoen ook dit jaar weer weinig te beleven.

The Measurement of Precence, wie bedenkt zo’n titel? 

Zondag 19 mei geef ik in Maastricht de eerste Art Update-lezing over de Biënnale. Inschrijven kan nog, ook in Den Haag, Eindhoven en Tilburg. Klik op de stad en je komt op de betreffende pagina.