In de verduisterde ruimten komen de werken fel oplichtend op je af, overal klinkt muziek en je komt binnen in een van god verlaten wereld die even somber is als beklemmend maar die niettemin is doortrokken van een onweerstaanbare vitaliteit. De wereld van de hiphop maar dan met een rijkdom en gelaagdheid die je alle clichés van het genre ook weer doen vergeten.

Is dat wat het werk van Kahlil Joseph zo goed maakt? Dat het een platte uiting van de populaire cultuur weet op te tillen tot iets poëtisch-universeels? Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Niet dat ik twijfel aan de kwaliteit van het het werk, integendeel, maar wát het is laat zich niet zomaar vangen. En juist dát maakt het zo fascinerend.

Wat je je óók afvraagt is of het museum – en zeker zo’n plechtige Bildungs-burcht als het Bonnefanten – wel het geschikte podium is voor een kunst als deze. Het probleem speelt al langer maar zeker bij werk dat met moderne media inspeelt op een platte, geglobaliseerde werkelijkheid dringt de vraag zich op. Is het traditionele museum niet te statisch, te zeer een instituut dat verbonden is met onze geschiedenis? Waar kunst van nu om vraagt is een flexibele tentoonstellingsruimte die in een open verbinding staat met andere culturele domeinen. Multifunctioneel en wars van alle pretenties. Hoe dan ook: een huwelijk als dat tussen Kahlil Joseph en het Bonnefanten is een vreemd verschijnsel.

Wat weer niet wegneemt dat Stijn Huijts alle lof verdient voor zijn poging om zijn museum met dit soort tentoonstellingen nieuw leven in te blazen. Blijkbaar beschikt hij over contacten  – met het New Museum in New York bijvoorbeeld – die hem in staat stellen om, ondanks de beperkte financiële middelen en ondanks het onmogelijke gebouw, spannende dingen te doen. Misschien des te meer omdat ze onmogelijk zijn.

New Suns is een van de tentoonstellingen die op de komende Art Update-lezing aan de orde komen. Het programma van de lezing krijgt steeds meer vorm. Als je hier klikt krijg je meer informatie.