Het werk van Michael Kirkham blijft fascineren. Neem Boy with long neck een relatief klein doek van 80×100. Wat stug en tegendraads in harde kleuren geschilderd, blijkbaar niet met de bedoeling het oog te behagen. Daarbij laat de constructie van de kop heel wat te wensen over. Die vreemde lange nek natuurlijk, het ingedeukte gezicht met de scheef geplaatste ogen; er klopt van alles niet.
Maar toch, wie wat langer kijkt komt al gauw tot de conclusie dat deze tekortkomingen niet het gevolg zijn van onkunde maar van de gekozen zienswijze. Kirkham maakt er schilderkunst van en probeert ons duidelijk te maken wat dit betekent. Tegenover de wat onhandige kop staat de lange nek, krachtig geschilderd, in één groot gebaar, fraai overvloeiend in de schaduw en het kapsel.

Hebben we dit trouwens, niet meer gezien, lange nekken? Denk aan Modigliani of Parmigianino, of ook aan Matisse, allemaal schilders die de natuur bewust vervormden om er een andere, meer verheven werkelijkheid voor in de plaats te stellen. Kirkham doet iets dergelijks, ook hij transcendeert de werkelijkheid tot iets wat van een meer algemene orde is. Alleen, de vraag of deze hoger is laat hij in het midden.

In een groot recent doek als Untitled uit 2008 zet de kunstenaar alles op scherp. Om van een dergelijk expliciet onderwerp schilderkunst te kunnen maken moet je van goeden huize komen. En dan ook recht doen aan je onderwerp. Dat heb je toch niet voor niets gekozen? Kirkham komt een heel eind vooral dankzij de consequente, methodische wijze van schilderen. Deze laat geen enkele ruimte voor toevalligheden maar eist voor elk element in het beeld – of het nu een stukje muur of vloerkleed, een harig been of de hand met de pik is – evenveel aandacht op. De getoonde werkelijkheid wordt er niet mooier van maar wel meer waar. En dat is genoeg om de kijker te boeien.