Ik schreef al een paar keer eerder over zijn werk, zie ook Kunst op scherp en Nogmaals Michael Kirkham. De schilder maakt het zichzelf én de toeschouwer niet gemakkelijk, maar zet wel alles op scherp. Om van een dergelijk onderwerp sterke kunst te maken moet je van goeden huize komen.

Afgelopen zaterdag had ik het er op de opening bij Aschenbach en Hofland met de kunstenaar zelf over.

Op mijn vraag of het klopt dat de keuze voor het onderwerp mede is ingegeven door de behoefte om de kracht van schilderkunst te demonstreren, volgt een bedachtzaam ‘zou kunnen’. De samenspraak van thema en constructie is inderdaad een wezenlijk aspect. Maar er is meer. Het lot van de mensheid bijvoorbeeld of, heel algemeen, de vraag naar de mogelijkheid van een hedendaagse schilderkunst.

Haast fluisterend vertelt de schilder over zijn laatste grote werk, The Functionaries (zie Kunst op scherp). Hoe moeizaam de constructie ervan tot stand kwam. Dat er een volledig uitgewerkte tekening aan ten grondslag ligt op basis van een compositie met een aantal V-vormen. Het heeft er nog om gespannen, maar over het resultaat is hij zeer tevreden. Al pratend realiseer je je dat complexe figuurcomposities als deze inderdaad de hoogste eisen stellen aan de beheersing van het métier. Gold de historieschilderkunst om die reden niet altijd al als de hoogste vorm van kunst?

En wat het onderwerp betreft: dat de figuren allemaal druk in de weer zijn met zichzelf of elkaar wil nog niet zeggen dat het werk over seks gaat. De vreugdeloze herhaling van mechanische seksuele handelingen moet hier gezien worden als een uitvergroting van ‘the human condition’, het menselijke tekort. Tegenover dit sombere beeld plaatst de schilder de liefdevolle overgave aan het schilderen. Elk detail krijgt aandacht, de kleuren vormen fraai gebonden harmonieën, elk element is een ode aan het vermogen van de kunst om de werkelijkheid tot schoonheid te verheffen. Om dit overtuigend te demonstreren kun je niet zonder de waarheid.