Alleen wat waargenomen is bestaat. Of het zich ook precies zo heeft voorgedaan doet er niet toe. Het is met de verbeelding net zoals met onze gedachten, ze geeft richting en betekenis aan de oneindige stroom van beelden en indrukken die we binnenkrijgen. Met andere woorden, de werkelijkheid bestaat uit wat we er zelf van maken.

In het werk van Paulien Oltheten is dit gegeven het vertrekpunt. Heel simpel. Je loopt over straat en ziet de wereld en de mensen om je heen. Het maakt niet uit waar je bent. In een grote stad, ver weg of zomaar ergens in een nieuwbouwwijk. Zodra je even de tijd neemt en iets langer bij de dingen stilstaat komt alles tot leven.

Wat haar werk tot kunst maakt is dat ze net nog één stap verder gaat en haar waarnemingen vastlegt in foto’s, tekeningen en teksten. En deze vervolgens weer zó presenteert dat de toeschouwer meegenomen wordt in háár persoonlijke verbeeldingswereld. Het mooie daarbij is dat alles even terloops en pretentieloos is: het onderwerp zelf, de vastlegging én de tentoonstelling.

Wie mijn vorige stukje heeft gelezen begrijpt dat ik het heb over de presentatie vorige week op Art Cologne bij galerie Fons Welters. Trouwens om de laatste foto van die post te begrijpen moet je even onderstaande tekst lezen.

Muren vol met knipsels, foto’s en teksten. Waaronder de foto van de man op de trolley. Als een lullig kiekje hangt het aan de muur. Het is de tekst eronder die het betekenis geeft. Heel even word je op het verkeerde been gezet. Zou de man zich inderdaad op die manier van de groep verwijderd hebben? Nee natuurlijk niet. En toch zien we het opeens helemaal voor ons.

En stel je voor dat de kunstenaar de man gevraagd zou hebben om zo te gaan zitten. En vervolgens precies hetzelfde plaatje had geschoten. Hoe zouden we er dan naar kijken?

Misschien is dit wel het sterkste punt dat Paulien Oltheten maakt. Dat het niet uitmaakt of een beeld wel of niet is gemanipuleerd. Het is waargenomen en daarom bestaat het.