Primary Structures was de titel van een spraakmakende tentoonstelling die in 1966 in New York werd gehouden. De show wordt achteraf algemeen gezien als het begin van de Minimal Art. Met name het werk van Donald Judd baarde er opzien.
Personal Structures is een tentoonstelling die deze zomer in het kader van de Biënnale door een Nederlandse stichting in het Palazzo Bembo in hartje Venetië wordt gepresenteerd. Geestelijke vader van het project is René Rietmeyer. Samen met twee jonge curatoren stelde hij een tentoonstelling samen met een internationale mix van komende en gevestigde namen. Tot de laatste behoren grootheden als Lawrence Weiner, Joseph Kosuth, en Carl André.

René Rietmeyer is zelf één van de exposanten. Net als Judd maakt hij wanddozen. Echter, waar de Amerikaan ze uiterst streng en minimaal uitvoerde zijn die van de Nederlander juist warm en rijk. Niet primary dus maar personal.
Personal Structures is een tentoonstelling die zeker de moeite waard is, maar toch vooral interessant vanwege de formule. Die is nieuw en verfrissend, onconventioneel, maar mét dat alles zeker ook discutabel. Allerlei vragen dringen zich op. Zoals: wat moet je met een stichting die als een persoonlijke commerciële onderneming is opgezet, die fors investeert en vervolgens kunst te koop aanbiedt? Wat te denken van een kunstenaar die voor veel geld een podium inricht waarop hij zichzelf omringt met grote namen? En dat het bij die laatsten stuk voor stuk gaat om kanonnen van de vorige generatie? Allemaal rond de tachtig en allang toe aan een welverdiend pensioen.
Vragen die vanzelf tot de conclusie leiden dat René Rietmeijer in de eerste plaats zakenman is. Die met een slimme formule kunst in de markt zet. Niets mis mee, zeker niet als het zo’n leuke tentoonstelling oplevert als deze. Maar je moet het wel noemen zoals het is.