De weg naar het centrum voert omhoog door diepe, koele kloven van massief metselwerk. Boven kom je uit bij een open en lichte ruimte,, geen plein eigenlijk, maar een zich tot een plein verwijdende, oplopende straat die eindigt bij het Fontana Maggiore, het epicentrum van waaruit een van de fraaiste stedelijke structuren die ik ken over de steile heuvels uitwaaiert.

Op het plein het Palazzo dei Priori, stoer en zelfbewust en op een volkomen onnadrukkelijke manier mooi. Een van die middeleeuwse gebouwen die des te meer indruk maken omdat ze zich zelf genoeg zijn en geen bevestiging nodig hebben.

In het Palazzo het Museo Nazionale dell’Umbria. Ook nu weer passen alleen maar superlatieven: wat een collectie en wat een presentatie! Het hele verhaal van de overgang van de late middeleeuwen naar de renaissance, die aller spannendste fase in onze kunstgeschiedenis kan hier stap voor stap gevolgd worden met louter topwerken, van de Meester van San Francesco tot aan Pietro Vannucci, beter bekend als Perugino, de grootste schilder die de stad heeft voortgebracht.

En dan hebben we het nog niet gehad over Piero della Francesca en zijn Polittico di Sant”Antonio het beroemde altaarstuk dat dé trots is van het museum. Ik hoef alleen maar het bovenste deel met de Aankondiging aan Maria te laten zien om te illustreren dat hier het beste van twee werelden is verenigd: tijdloze verhevenheid en de tastbare realiteit van het hier en nu.

Perugia heeft het allemaal.