Philip-Lorca diCorcia maakt foto’s van een zeldzaam hoge kwaliteit. Beelden die je je herinnert zonder ze ooit gezien te hebben. Alsof ze er al waren. Ze moesten alleen nog aan de oppervlakte worden gebracht.
Een heel sterk voorbeeld is Head # 23, de close up van een jonge vrouw die in het voorbijgaan op straat is vastgelegd. Zodra je het ziet wordt het een icoon, een beeld waarin talloze andere samenkomen en dat ons helpt onze herinnering te ordenen en richting te geven.
Een van de sterke kanten van het werk van Philip-Lorca diCorcia is dat het geen moeite doet om te verhullen dat het in scène is gezet. Dat terwijl het wel degelijk de kracht en de uitstraling heeft van documentaire fotografie. Fictie of werkelijkheid? De kunstenaar laat de keuze aan de toeschouwer. Op subtiele wijze maakt hij ons tot deelnemer. Het zijn ónze verhalen die bepalen welke betekenis de wereld heeft.

In de serie Streetwork werkt dit naar mijn gevoel het sterkst. Misschien komt dat doordat ik onlangs nog in New York was en me meer dan ooit ervan bewust was dat de straat er alles heeft van een filmset, met name vanwege het licht. Op mijn Facebook-pagina deed ik er met een aantal foto’s verslag van.
Streetwork ontstond eind jaren ’90. We zien voetgangers in grote steden als Parijs, Tokyo en, inderdaad, New York. De belichting doet het werk. Door op straat gebruik te maken van professionele projectoren en flitsers schept de kunstenaar beelden die evenveel bedacht als spontaan zijn. Het individu treedt erin op als een personage in een bioscoopfilm maar blijft evengoed een anonieme voorbijganger. Aangrijpend, indringend en héél mooi.

Philip-Lorca diCorcia, Museum De Pont Tilburg, tot 19 januari