Ik kon haar moeilijk vragen of dit haar gewone, dagelijkse outfit was of dat ze zich speciaal voor de gelegenheid zo kleedde. Feit is dat ze met haar uitbundige jurk en haar hoofddoek in hetzelfde dessin, het perfecte uithangbord voor haar nering vormde. Stoffen en rieten tassen in overwegend rode, oranje en bruine tinten. In vijf rijen opgestapeld als de ommuring van het domein waar haar traag schrijdende gedaante met groot gezag regeerde.

Ik zag het gisteren op de Marché hebdomadaire in Vaison-la-Romaine. Een oase van pure kleur in een grauwe wereld. Want dat laatste is het Franse platteland inmiddels wel geworden. Oók als het gaat om het eertijds zo welvarende en roemruchte wijngebied tussen de Rhône en Alpen.  Natuurlijk het landschap is er nog altijd, net als de dorpen en de stadjes. Alleen, het goede leven is weg. Opgeslokt door de tijd, weggevaagd door het succes van een grootschalige wereldhandel. En hoe hard er ook omwille van het toerisme gewerkt wordt aan de instandhouding van de schijn van het tegendeel, de kleurig geklede Afrikaanse mevrouw bewijst, wellicht zonder het zelf te weten of te willen, dat de maatschappelijke en culturele verhoudingen van de 21e eeuw radicaal veranderd zijn. Ook in die delen van de wereld die we zo graag bezoeken vanwege de authentieke sfeer van vroeger.

Dat laatste is trouwens altijd al een illusie geweest. En ook daar getuigt de Afrikaanse in Vaison van. Immers, de stof van haar kleding is zogenaamde Dutch Wax-textiel. Een duur en zeer geliefd product in een aantal Afrikaanse landen, dat ook veel verkocht wordt op de markten in de gekleurde wijken van de grote Europese steden. De oorsprong van dit in Nederland geproduceerde textiel is gelegen in de Indonesische batikstoffen die al vanaf de negentiende eeuw door Hollandse handelaren o.a. ook in Afrika werden aangevoerd.

In 2011 is niets meer wat het lijkt. Maar wanneer was het dat ooit wel?