Het hele leven in één penseelstreek? Onmogelijk natuurlijk, maar als streven daarom niet minder aantrekkelijk.

Zijn we niet bij voorbaat tot falen gedoemd? Maar ligt hierin niet juist ook de mogelijkheid van grootsheid besloten?

Howard Hodgkin laat zien hoe dit in elkaar grijpt. Een lang en rijk schildersleven wijdt hij aan de kracht van de direct neergezette penseelstreek. Hoe je hiermee rechtstreeks kan doordringen naar de innerlijke ervaringswereld en deze kunt verbeelden als een wijds en rijk landschap. En hoe je dan soms heel dicht raakt aan de mogelijkheid om alles in één penseelstreek te vangen. Om op grootse wijze te falen. Dichterbij kun je als schilder niet komen.

Hodgkins handelsmerk is het beschilderen van de lijst. Of beter gezegd het uitbreiden van het beeld over de lijst heen. Het effect hiervan is nog altijd verbluffend. Neem bovenstaand schilderijtje, een klein paneeltje mét lijst in misschien wel het mooiste kabinetje van de hele tentoonstelling. Ik heb de foto gemaakt tijdens de inrichting. Nadere informatie ontbrak nog en ik zou zeggen: des te beter. Zaalteksten en titelbordjes zijn meestal een sta-in-de-weg, al helemaal bij werk als dit.

Dit is schilderkunst in haar puurste gedaante: penseelstreek en kleur, meer niet. Geen voorstelling, geen verhaal, geen symboliek. En daarom alle ruimte voor de verbeelding. In één beweging wordt de blik naar binnen gezogen. Met des te meer kracht omdat de beeldruimte via de beschilderde lijst rechtstreeks verbonden is met de ruimte waar jezelf in staat. Met andere woorden: er is geen grens tussen wat zich vóór en wat zich áchter het beeldvlak bevindt. Alles is opgenomen in één beweging, één ruimte, één gevoel.

Howard Hodgkin in De Pont is een must, al was het maar om dit ene paneeltje.

Howard Hodgkin, Time and Place, schilderijen 2000-2010, Museum De Pont Tilburg, t/m 16 januari