Je zou je kunnen afvragen of het werk van Raqib Shaw wel kunst is. Of toch eerder decoratie. Maar een van de dingen die het nou juist zo sterk maken is dat die vraag er niet toe lijkt te doen. Alsof het om iets heel anders gaat. Eén ding is zeker: als je er een keer voor staat blijf je kijken.

Ook in het nieuwe werk dat hij bij White Cube toont trekt de kunstenaar alle registers open. Centraal thema is Narcissus, de mooie jongeling die bedwelmd door zijn spiegelbeeld aan zelfliefde ten onder ging. In twee grote, hyperrealistische beeldengroepen verschijnt hij in de gedaante van een vampier die door een zwaan wordt gedood. Uit de catalogustekst begrijp ik dat het hier gaat om een verknoping van thema’s die ontleend zijn aan ver uiteenlopende literaire en filosofische bronnen. Van de klassieke oudheid tot nu. Wat je er precies mee moet blijft onduidelijk. Fascinerend is het wel.

Het hart van de tentoonstelling wordt gevormd door een zaal met acht symmetrisch geordende doeken waarin de natuur in haar meest spectaculaire gedaante wordt getoond. Schilderingen zoals we die wel kennen van Chinese restaurants, maar dan op enorm formaat, oneindig gedetailleerd, rijk van kleur en materiaal en bevolkt met imposante, kleurrijke wezens. Raqib Shaw laat zich hier kennen als een meester van zinsbegoochelende illusies en spectaculaire effecten. Dit is ronduit bedwelmende kunst. Vooral ook omdat je nergens houvast hebt. Kijken is hier een duik in de oneindigheid. Bij elke poging om dichterbij te komen vermenigvuldigt zich het beeld en ontstaan weer nieuwe lagen.

Je zou het kunnen afdoen als spektakelkunst. Zo van ‘groot is mooi en veel is lekker’. Of ook misschien als superkitsch. Maakt niet uit. Wat je vooral ook constateert is dat dit kunst is die je simpelweg niet niet mooi kan vinden. Die niets te maken heeft met de westerse traditie en die eigenlijk in geen enkel hokje past. Helemaal van nu dus.

 Raqib Shaw, Paradise Lost, White Cube Gallery, Londen, t/m 12 november