De grote kracht van fotografie is dat ze een op een gelijk is aan de werkelijkheid en in die hoedanigheid altijd weer in staat is om de kunst te overtreffen. De grote kracht van fotografie is ook dat ze, juist vanwege haar gelijkenis met de werkelijkheid, als geen ander beeldmedium in staat is de zinnen te bedriegen.

Gedachten als deze dringen zich vanzelf op als je in Arles van de ene locatie naar de andere wandelend, de kunst van de fotografie in telkens weer nieuwe gedaante krijgt aangereikt.

Een van de treffendste demonstraties van de kracht van het medium was wat mij betreft de serie die Paolo Pellegrin afgelopen voorjaar in opdracht van The New York Times maakte aan de grens tussen Tunesië en Libië. De feiten en de gebeurtenissen liggen nog vers in ons geheugen: op de vlucht voor de terreur van Kadaffi dromden tienduizenden Libiërs samen bij de grensovergang naar het onlangs bevrijde buurland. Ze maken deel uit van de actualiteit zoals die dagelijks via de media binnen komt: history in the making. Maar hoe vers ook, dankzij de klassieke zwart-wit foto’s van Pellegrin kijken we ernaar als een tijdloos, mythisch drama. Wat met deze mensen gebeurt is wat altijd al gebeurde. Wie, waar en wanneer precies doet er niet toe. Dát is wat deze foto’s zo overtuigend en vooral ook zo urgent maakt.

Helemaal aan de andere kant van het spectrum van mogelijkheden staat de bijdrage van de Chinese kunstenaar Wang Qingsong: L’Histoire des monuments, oftewel de Geschiedenis van de monumenten. Een foto van 42 meter in de gedaante van een gebeeldhouwd fries. Hierop beelden zo’n 200 met klei ingesmeerde, met de achtergrond versmolten modellen alle mogelijke beroemde historische werken uit. Van klassieke portretten tot de Denker van Rodin, van de Laocoön-groep tot de naakten van Matisse.

Volkomen bedacht, spectaculair, imposant en – niet onbelangrijk – mede mogelijk gemaakt door BMW.

Tussen deze twee polen strekt zich een expositie uit die een rijk overzicht biedt van de beeldenvloed die onze wereld voortbrengt. Breed opgezet, met prikkelende thema’s en interessante deelexpo’s en dat alles verdeeld over zo’n 50 locaties in de historische stad. Als het kan nog even naar Arles dus.

Rencontres d’Arles 2011, nog tot 18 september