De foto’s van Sally Mann hadden net zo goed honderd jaar geleden gemaakt kunnen zijn, of, ware het niet dat het medium nog uitgevonden moest worden, in elke ander tijdperk. Alleen de details zouden niet kloppen, de kleding, een sigaret, een auto. Maar verder? Eigenlijk niets.

Vastgelegd met een oude platencamera op statief krijgen de zwart-wit-beelden al vanzelf een aura van tijdloosheid. Zeker als ze, zoals in de prachtige portretten die de fotografe van haar kinderen maakte, wel degelijk herkenbaar zijn als recente opnamen.

Oude foto’s maar toch ook honderd procent beelden van nu. Dat laatste zit ‘m niet in de onderwerpen zelf maar in de manier waarmee de fotografe ze tegemoet treedt. Kinderen zouden vroeger nooit zó zeer zichzelf hebben kunnen zijn als in haar beelden. De gedetailleerde uitvergrotingen van lichamen in staat van ontbinding in de serie What Remains zouden waarschijnlijk tot voor kort ook niet gekund hebben. Confronterend foto’s, maar gemaakt met de blik en de aandacht die getuigen van een diepere noodzaak.

Sally Mann toont het leven als een mythisch verbond. De wereld verandert maar het bestaan niet. Het is aan de kunst om dit te openbaren.

Nog tot 10 januari in het Fotomuseum Den Haag, heel mooi!