Het belangrijkste werk in de collectie is waarschijnlijk ook het duurste: een prachtige Richter uit de rijpe periode. Niet groot, wel groots. Opgehangen in het hart van een villa die meer museum dan woonhuis is. De eigenaar toonde het met bescheiden trots. Helemaal terecht, een werk als dit verwerf je niet zomaar. Zo’n twintig jaar geleden kostte een Richter ook al een kapitaal. Niemand die toen kon weten dat dat mettertijd het tienvoudige zou worden.
Minstens zo onder de indruk was ik van de Liggende Figuur van Thomas Schütte, een van die geestrijke en uitdagende sculpturen waarmee de Duitse grootmeester een plaats opeist in het grote verhaal van de klassiekmoderne beeldhouwkunst. Je ziet Picasso, Maillol, Moore, maar mét dat alles vooral toch een Schütte. Heel sterk. De liefhebber kent dit werk uit grote openbare collecties. Hier maakt het deel uit van een privécollectie, een kostbaar bezit dat met liefde wordt gekoesterd. Tezamen trouwens met werken van Anish Kapoor, Sol Lewitt, Tony Cragg, Liam Gillick, Donald Judd. om maar een paar namen te noemen. Djiezus!

Vanmiddag – een dag later – was ik in Museum De Pont en zag ik Schütte’s Grosse Geister, sinds jaar en dag topwerken van de collectie. Opeens keek ik er met andere ogen naar, heel vreemd. Alsof het feit dat ik ze hier zag er een nieuwe betekenis aan gaf. Blijkbaar is een Schütte privé toch iets heel anders dan een in de publieke ruimte. Waar zit ‘m dat in? Is ‘t omdat ik vaak in dit museum kom en de grote werken uit de collectie deel zijn gaan uitmaken van mijn persoonlijke canon? Zouden al die ogen die er ooit naar gekeken hebben hun sporen hebben achtergelaten? Of is het omdat kunst uiteindelijk alleen hier volledig tot zijn recht komt? In een ruimte waar haar belangeloosheid is gewaarborgd en ze louter dienstbaar is aan de publieke uitwisseling.