Bij binnenkomst ben je meteen verkocht. Dit is snoepgoed voor het oog. Prachtig van materiaal, vorm en kleur, smaakvol gepresenteerd en met een grote rijkdom aan verwijzingen en herinneringen. Oud Romeins glas ontmoet modern design, zoiets.

Door de subtiele verlichting werken de objecten als gekleurde lampen die in een oneindige ruimte zweven. Het licht van binnenuit maakt ze gewichtloos en transparant maar versterkt tegelijkertijd de materialiteit. De huid, de dooradering, de brosheid, het patina, de eenheid van kleur en substantie; alles is even rijk en intens.

Gerd Rohling is de naam van de kunstenaar. Niet meer de jongste en de laatste jaren pas in de oogstfase van zijn carrière aanbeland. De internationale doorbraak kwam op de Biënnale van Venetië in 2001 waar hij met zijn ‘stad van glas’ het publiek betoverde. Ik heb het toen niet gezien, maar het kost weinig moeite je voor te stellen hoe zijn objecten in de oude lagunestad gewerkt moet hebben: als een fata morgana, een mythische ruimte waarin het exotische verleden één is met de ervaring van het hier en nu.

Daar, in Venetië zal de shock wellicht nog veel groter geweest zijn dan voor mij op de tentoonstelling in de Hamburger Bahnhof in Berlijn. Ik kwam er pas door toeval achter en was bijna de ruimte weer uit gelopen zonder me te realiseren wat ik werkelijk gezien had: niets anders dan plastic afval! Kijk naar de detailfoto hieronder en je ziet het: het zijn plastic flessen, handgrepen, kinderspeelgoed, alle mogelijke van de straat opgeraapte rotzooi.

Gerd Rohling neemt je in het ootje, maar dan wel zo overtuigend dat je, ook nadat je er kennis van genomen hebt, niet afhaakt. Integendeel zelfs. Je keert op je schreden terug en realiseert je als nooit te voren dat kunst niets anders is dan een manier van kijken, een houding die voortkomt uit de behoefte om het bestaan in beelden te reflecteren. De objecten zelf weten nergens van.

Gerd Rohling, Die Kollektion 1989 – 2009, Hamburger Bahnhof Berlijn, t/m 21 december