Alles wat in Nederland over kunst bericht was op de persopening van de partij. De ouden én de jongen. Voor een aantal van de laatsten was het de eerste ontmoeting met een legende, voor de eersten meer een thuiskomen. Bijna tien jaar is het gesloten geweest en intussen heeft de wereld bepaald niet stil gestaan, de kunst evenmin. Alsof we met één grote sprong van de 20e naar de 21e zijn gegaan.
Maar gelukkig is er ook nog heel veel bewaard gebleven. Ze hangen er weer allemaal, De Mont Sint-Victoire van Cézanne, Beckmann met zijn Quappi,  Blue, Green, Red van Ellsworth Kelly. We waren het bijna vergeten maar het Stedelijk heeft een geweldige collectie klassiek modern. Alleen al de zaal met de De Koonings is een reis naar Amsterdam waard, óók als je er voor uit Amerika moet komen. En dan krijg je nog een unieke collectie Mondriaans en Malevichs op de koop toe. Want ook die krijg je nergens anders zó te zien.

Allemaal prachtig uitgelicht en met grote verfijning gepresenteerd in een museum dat maar weinig meer lijkt op wat het ooit was. Natuurlijk de structuur en de zalen van oudbouw zijn er nog, maar als je afgaat op het geheel, op de ruimte en de atmosfeer, loop je in een heel ander gebouw. Niet alleen veel groter, maar ook lichter en transparanter. Met technische voorzieningen en mogelijkheden ook die bij deze tijd passen.
‘Tussen MoMA en Tate’, kopte Rutger Pontzen vanmorgen in de Volkskrant. Dat lijkt me wat hoog gegrepen. Maar dat het museum de uitgesproken ambitie heeft om een plek te veroveren tussen de grote der aarde is alleen maar goed.
Hoe dan ook, het voelt een beetje alsof de baas weer op de zaak is. Zijn afwezigheid maakte van alles mogelijk maar toch, we zijn er ook achter gekomen dat het zonder hem toch echt een stuk minder is.

Het Stedelijk is vanaf zondag 23 september a.s. open voor het publiek.