Navid Nuur, Zonder titel, 2012

Van de week stuurde galerie Martin van Zomeren er een afbeelding van en binnenkort ga ik het in het echt zien: een nieuw werk van Navid Nuur, een wandkleed met de sporen van vingers die erover heen zijn gegaan en bedrukt met een fotoprint van een Super Nova.
Je moet natuurlijk afwachten hoe het live werkt maar een fascinerend werk is het zeker.
Alleen al de samenspraak van materiaal en beeld. Het hoogpolig tapijt dat uitnodigt om er met je handen overheen te gaan en de warmte en de zachtheid van het materiaal te voelen. Diametraal daartegenover het beeld van de Super Nova. Niets is zó ver weg, zó ‘koud’ als de sterrenhemel. Het sublieme en het ongrijpbare ervan vervullen ons met een gevoel van kille leegte.

klassiek Mashad-tapijt

Maar er zijn nog meer redenen waarom je meteen in de ban bent. Tapijtkunst, dat is toch iets typisch oosters? Onwillekeurig denk je aan de Iraanse roots van de kunstenaar. In gedachte ga je terug naar de tijd van ver voor de moderne wetenschap en techniek. Toen kunst een decoratief ambacht was dat in dienst stond van het verbeelden van de mystieke eenheid van de schepping. Want dat is wat oosterse tapijten feitelijk zijn: geabstraheerde voorstellingen van de natuur en de kosmos. Met de cirkel van de sterrenhemel in het centrum, omkaderd door het vierkant van de aarde.
In de sporen van de vingers komt het allemaal samen. Ze maken de tactiele werkelijkheid van het tapijt zichtbaar en staan tegelijkertijd naar het reiken naar de sterren. Daarbij verwijzen ze ook nog op subtiele wijze naar een derde betekenislaag: het feit dat (schilder)kunst in wezen niets anders is dan het in beweging zetten van de materie.
Als het niet blijkt te kloppen meld ik me weer.

Werk van Navid Nuur is te zien bij Galerie Martin van Zomeren.