Oscar Wilde beschreef de cynicus ooit als iemand die overal de prijs van kent, maar van niets de waarde. De betweter.
Als het ergens om de prijs gaat dan is het wel op de Tefaf. Beware of dealers zou er overal op bordjes moeten staan. Dat je op deze kermis van ijdelheden veel vindt dat niet echt van waarde is klopt ook. En toch, je ziet er vrijwel alleen maar blije gezichten, cynisme heb ik nergens geproefd, zeker niet bij het publiek.
Wat niet wegneemt dat de Tefaf veel kunst toont die onbeschaamd mikt op kopers die over meer geld dan smaak beschikken. Vrijwel alle grote namen zijn vertegenwoordigd. Vaak met werk dat je meteen herkent maar dat het nét niet is. Routineus maakwerk met het valse aura van echte kunst, een verschijnsel van alle eeuwen.

Natuurlijk, tussen alle would be-kunst zijn ook de echte knallers, een prachtige late Picasso, of opeens, bijna verloren in een hoekje, een geweldige Ter Borch, helemaal top.
Wat de Tefaf vooral ook zo interessant maakt is dat je kunst ziet die je nergens anders tegenkomt. Kunst die met al zijn veruiterlijking en pretenties technisch én artistiek wél van het allerhoogste niveau is. Maar te excentriek of te theatraal om ooit in het museum terecht te komen.

Neem bijvoorbeeld de vetgemeste kardinalen van George Croegeart, een negentiende-eeuwse Belgische kunstenaar gespecialiseerd in hyperrealistisch geschilderde, humoristische zedenschetsen. Kom daar nog maar eens om! Heel goed gedaan, dat zeker.
Laat alle schaamte los en geef je kijklust de vrije loop. Roman Woman Sleeping van Félix-Auguste Clement? Prachtige geschilderde net-geen-porno, dé eyecatcher van een van de grootste stands. Wat het moet kosten? Maakt niet uit, véél. Geld kent zijn eigen logica. Hoe zou een werk als dit anders op de Tefaf kunnen hangen?

Tefaf Maastricht, nog tot 24 maart