Haar werk heeft altijd wel iets theatraals gehad, soms ook wel over the top als je het mij vraagt. Maar wie ben ik? Marina Abramovic is al zo’n veertig jaar een van de grootheden van de hedendaagse kunst. Een dame waar je niet om heen kunt en die in haar beste werk de kunst verrijkt heeft met een aantal tijdloze iconen.

En nu dus met een overzichtstentoonstelling en een (laatste?) grote performance in het MoMA in New York: The Artist is Present (Zie ook Marina in het MoMA).

Wat het zo indrukwekkend maakt is moeilijk te zeggen, maar je ontkomt er niet aan en dat zie je ook aan de mensen om je heen. Samen sta je in een gewijde maar vooral ook emotioneel beladen ruimte.

Toen ik vanaf het balkon foto’s maakte – beneden mocht dat om begrijpelijke redenen niet – was er juist een wisseling van de wacht. De dame in het geel was aan de beurt. Lang heeft ze het niet volgehouden want toen ik na enkele minuten weer beneden kwam liep ze heftig geëmotioneerd langs me door naar buiten. Marina zat nog helemaal in haar rol maar ook bij haar waren er tranen op de wangen te zien.

Vandaag was ze in het wit gekleed, in een lang tijdloos gewaad. Haar haar in een vlecht over een schouder gevlijd. Eerder droeg ze blauw en ook rood, google maar eens naar plaatjes. Wit, rood en blauw, de kleuren van Maria dus. Marina als Maria, het kost weinig moeite je door dat beeld te laten meevoeren: een verschijning maar dan wel echt en tastbaar in het hier en nu.

Marina toch, het is je aan te zien dat het een enorme inspanning en concentratie vraagt. Je lijkt wel van marmer, zo bleek. Al twee maanden elke dag weer de schijnwerpers van de hele (kunst-)wereld op je gericht. Eén foute beweging of uitdrukking op je gezicht en je valt meteen door de mand. Het is zonder meer adembenemend om te zien hoe ingetogen en groots je je van deze zelf opgelegde taak kwijt. The Artist is Present, zeg dat wel!

Marina Abramovic, The Artist is Present, MoMA New York, t/m 31 mei