Stel je voor: een film van 24 uur, opgebouwd uit een aaneenschakeling van citaten uit klassiekers van de internationale cinema. Korte flitsen of ook langere fragmenten van films  die je kent of denkt te kennen. Vertrouwde beelden dus die met een blik of een woord met elkaar verbonden zijn en tot één doorlopend geheel zijn gesmeed. In elk beeld zit een verwijzing naar de tijd, meestal via een beeld van een klok, soms ook via het gesproken woord. Dit tijdstip komt exact overeen met de werkelijke tijd waarin de film loopt.

Voor de toeschouwer brengt dit een fascinerende ervaring met zich mee. Je komt binnen en haakt meteen in. Niet door wát er gebeurt maar louter omdat de reële tijd waarin jij leeft een op een gelijk is met die in de film. Het gevolg is dat de afstand tussen jou en de wereld van het doek lijkt opgeheven.

Wat je ook constateert is dat je helemaal geen verhaal nodig hebt. Sterker nog, dat juist door het ontbreken van een specifieke inhoud de verbeelding alle ruimte krijgt. Je bouwt vanzelf je eigen verhaal op dat door de consequente opbouw plus de bruggetjes ook nog eens bij voorbaat van de nodige richting en structuur is voorzien.

The Clock is een nieuw werk van Christian Marclay. Het toont ons leven als een montage van beelden en maakt Tijd tot het eigenlijke onderwerp. Met andere woorden het is actueel en universeel tegelijk. Zoals grote kunst betaamt.

Nog tot 13 november in de White Cube in Londen en aldaar te koop. Een museaal werk waarvan we moeten hopen dat het ook zijn weg naar Nederland zal vinden. Naar De Pont bijvoorbeeld, dat aan een werk als dit een perfect podium zou kunnen bieden.