Zou het komen doordat veel Britten bepaalde kleuren – roze, paars –  onbewust associëren met hun meest intense gevoelens van liefde en genegenheid? Dat ze door de eeuwen ervaringen hebben gedeeld die een kleurgevoel hebben voortgebracht dat je nergens anders tegen komt? Ik weet het, met dit soort verklaringen moet je erg uitkijken, maar na een week Olympics op een groot beeldscherm is je waarneming zó ontregeld dat je gedachten alle kanten uit gaan.
Ik heb het nou niet over de mat waarop gehockeyd wordt. De keuze voor hardblauw met een citroengeel balletje zal wel op wetenschappelijke gronden genomen zijn. Het spel is anders simpelweg niet te volgen.
De kleur van de omzoming van het veld is van een heel andere orde: zuurstokroze van het meest gemene soort. Ook nu gaat het om een bewuste keuze, alleen dan wel op louter esthetische gronden. Ook overal elders kom je ‘m tegen samen met donkerpaars, oranje en blauw, de hoofdkleuren van het evenement.
Afgaande op de bijna dwangmatige professionaliteit die het hele gebeuren kenmerkt moeten we ervan uitgaan dat ook voor het design een heel team van professionals is opgetrommeld. Dat heeft dus eindeloos vergaderd, is met kleurenwaaiers in de weer geweest en heeft zijn keuze bepaald. Om alle toeval en willekeur uit te sluiten is die vervolgens in een style guide vastgelegd, compleet met alle gewenste combinaties en de bijbehorende kleurcodes. Blauw met paars, oranje tegen roze, noem maar op.
Hoe dit allemaal kan onttrekt zich volledig aan mijn waarneming.

Een fraai voorbeeld dat telkens weer prominent in beeld komt is het erepodium: strak geplooid, diep glanzend paars met in het hart het Olympisch embleem in zwart. Dat alles tegen een helderblauwe achtergrond.
Gisteren begon het atletiektoernooi, de wedstrijden duren nog de hele volgende week. Ook deze worden prachtig in beeld gebracht. Een regelmatig terugkerend shot is een trage pan, vanaf het dak van het immense stadion over de tribunes, de banen en het middenterrein. Ook hier weer veel paars, nu met dieprode accenten, het oranje van de tracks maar ook een enorm plein oranje op het middenterrein. Hier pant de camera langzaam langs een enorme kunstleren bank. Helemaal verloren in de ruimte komt hij extra goed uit. De kleur is helemaal raak: een paars dat niet veel donkerder is dan het omringende oranje zodat het er optimaal mee in de clinch kan. Pure, exclusieve Britishness.