Het eerste wat je denkt als je de foto ziet is: waar kijk ik nou naar, dit kan toch helemaal niet? De titel van het werk helpt je niet veel verder: The Green. Wie gehoopt had op een aanwijzing of een sleutel wordt getrakteerd op nog meer verwarring. Het is bij voorbaat duidelijk, dit is een absurd werk, gekunsteld tot en met en zonder enige verwijzing naar welke reëel bestaande wereld dan ook.

Sylvie Zijlmans, The Green, 2008

En toch, meteen ook ben je ervan in de ban en heb je het gevoel dat het op een of andere manier helemaal klopt. Alleen: hoe dan?

Al kijkend blijf je zoeken. Wat is hier gebeurd en wat is de relatie van de pingpongtafel, de plens water en de palmboom? Een antwoord is er niet. Je vraagt je af hoe het gedaan is maar ook die weg loopt dood. Niet alleen omdat je er geen enkele concrete aanwijzing voor vindt maar meer nog omdat je je al doende realiseert dat je daarmee alleen maar verder afdrijft van de kern van de zaak. Alsof de sleutel te vinden zou zijn in zoiets banaals als de wetenschap dat iemand vanaf een onzichtbare stellage van bovenaf een emmer water op de tafel heeft gekieperd!

Er zit niets anders op dan onze behoefte aan houvast los te laten en dat is waarschijnlijk ook wat Sylvie Zijlmans met haar foto tracht te bereiken. Door haar beeld afstand te laten doen van alle werkelijkheidswaarde stelt ze het bij voorbaat in dienst van de verbeelding. En het verrassende is: wie hier in meegaat treedt binnen in een wereld waarin alles wel degelijk op zijn plaats valt! De strenge geometrie van de tafel tegen de grillige, expressieve structuren van het water. De palmboom die hier weer precies het midden tussen houdt. Het uitstortende water binnen en de wind in de boom buiten. Beelden van tsunami’s vermengen zich met die van tropische stormen. En te midden van dit alles: The Green, een pingpongtafel als het speelveld van de kunst maar ook het dramatische beeld van een cultuurlandschap in beroering.

Werk van Sylvie Zijlmans is te zien en te koop bij Galerie Tanya Rumpff.