We herinneren ‘m ons nog goed als de kunstenaar die als geen ander de grenzen opzocht. Hij verscheen als een gekruisigde Jezus vastgespijkerd op een Volkswagen Kever, liet zich in Shoot! een kogel door de arm te schieten en stak zijn kop in een glazen bak om te proberen water te ademen.

Chris Burden was het prototype van de kunstenaar die zich radicaal bevrijdde van alle conventies en zich in dienst stelde van het onderzoek naar het echte leven. Een typische exponent van de jaren zestig en zeventig. Kunst en leven waren een en performances en environments waren dé nieuwe artistieke media. Wat hem van alle anderen onderscheidde was dat hij all the way ging. Bij hem geen ingewikkelde, bedachte constructies maar kunst die er rechtstreeks inhakte, impact was alles. Ook als later zijn thema’s minder controversieel werden bleven eenvoud en helderheid zijn handelsmerk. 

Het recente werk dat nu in Rome te zien is bij Gagosian Gallery toont de kunstenaar van zijn poëtische kant. Een van de werken bestaat uit vier geschakelde ruimten gemaakt van vierkante draagarmparasols met transparante doeken, geplaatst op houten vlonders. We worden uitgenodigd om onze schoenen uit te doen en treden binnen in een reeks exotische, oosterse ruimten met tapijten en kussens op de vloer en kleurige lampjes aan het plafond. Grote ventilatoren zorgen voor een zachte bries die de doeken in een permanente, elegante beweging houdt.

Chris Burden, een beetje een hippie is-t-ie altijd nog wel. Radicaal of schokkend is het werk zeker niet meer, maar wat de kunstenaar nog altijd met groot gemak lukt is te laten zien dat het zó voor het oprapen ligt. Een kleine ingreep, een minimale verschuiving van de context is genoeg om de verbeelding te mobiliseren en verwondering toe te voegen aan het alledaagse. De titel van de tentoonstelling is: The Heart Open or Closed, en inderdaad, waar zou kunst anders over kunnen gaan?