Alleen al de titel van de tentoonstelling – The Shape of Time – is fascinerend; de suggestie dat tijd materiaal is dat je kan kneden, uit elkaar kan halen en kan gebruiken om kunst van te maken. Dit is precies wat David Claerbout doet. Door vorm te geven aan de tijd maakt hij deze zichtbaar en voelbaar op een wijze die we zelden hebben ervaren. 

Een moment dat eindeloos lang duurt, een foto die tegelijkertijd een film is, één gebeurtenis die vanuit twee verschillende perspectieven tegelijk in beeld wordt gebracht, door de conventionele omgang met tijd open te breken, schept Claerbout alle ruimte voor de verbeelding van de toeschouwer. Kijkend naar zijn werk realiseer je je dat dit heel dicht bij het echte waarnemen komt. Bij dat wat je van nature doet met een beeld dat de verbeelding prikkelt, of het nu een foto of een film is, namelijk je eigen gedachtes, herinneringen en voorstellingen ermee laten versmelten en het daarmee in de tijd te laten oplossen.

De kracht van het werk zit ‘m ook in de uiterste precisie en helderheid van de uitvoering. Dit is kunst die nu al klassiek is, dat wil letterlijk zeggen, tijdloos en van de hoogste klasse. Niets is aan het toeval overgelaten, uit alles spreekt een grote beheersing en overtuiging. 

Zo ook de inrichting van de tentoonstelling. In de grote open ruimte van De Pont wordt de bezoeker opgenomen in een transparante wereld van beeld en geluid en ondergedompeld in een ervaring die even mooi als indringend is.