‘I just want to celebrate life by saying to hell with death.’ Rondlopend op de tentoonstelling besef je dat het inderdaad nergens anders over gaat dan om een totale overgave aan het leven. En, om dat mogelijk te maken, een even absolute bevestiging van de dood. Want hoezeer ‘to hell with death’ ook iets anders suggereert, welbeschouwd is het hele oeuvre van Damien Hirst voor alles een grootse poging om de dood tegemoet te treden.

Paradoxaal dat zeker, maar geldt dat niet voor alle grote kunst, dat ze juist in het bij elkaar brengen van uitersten in staat is een beeld van het bestaan als geheel te scheppen?

De beroemde haai is daar een prachtig voorbeeld van. Erg dood en toch indrukwekkend aanwezig. The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living, de titel zegt het heel precies.

Hirst maakt het helemaal waar in Londen en meer dan dat. Wat ik in mijn eerste stukje over de tentoonstelling schreef (zie Damien Hirst) was veel te terughoudend. Negeer alle kniesoren die het alleen maar kunnen hebben over het grote geld dat erachter zit, over Hirst als marketingkanon voor London 2012, over alles dus wat je weet maar dat niets te maken heeft met wat je ziet. Kom kijken en overtuig jezelf: dit is een ronduit schitterende expositie, van een zeldzaam kaliber. Ik was onlangs lyrisch over Richter in Berlijn maar mocht je moeten kiezen, ik zou je zeker aanraden om naar Londen te gaan. Richter is prachtig zeker, maar als je het werk van Hirst ziet realiseer je je dat we intussen weer in een hele nieuwe wereld zijn terechtgekomen.

Neem de zaal bekleed met een gouden behang met bloesem en vlinders, met aan de ene kant een gigantische vitrine met edelstenen, aan de andere een even imposante maar dan met sigarettenpeuken en daar tussenin een haai op sterk water in zwarte uitvoering.

En dan hebben we het nog niet over de schedel gehad, For the Love of God. Letterlijk en figuurlijk schitterend. Onmogelijk om op foto vast te leggen, ook de officiële afbeeldingen van de kunstenaar schieten volledig tekort. Welk een kleuren, wat een licht! Een heel klein schedeltje maar. Nietig in relatie tot de tempel die er speciaal voor is gebouwd. Die zelf weer nauwelijks iets voorstelt ten opzicht van de immense hal van het museum. En toch, met superieur gemak beheerst het de ruimte. Hirst op zijn grootst.

Damien Hirst, Tate Modern Londen, tot 9 september