Zaalteksten zijn een verhaal apart. Op Urban Gothic, de tentoonstelling van Marc Bijl in het Groninger Museum kwam ik deze tegen:
Het zijn vermoedelijk voor velen herkenbare gevoelens: vrijheidsdrang, non-conformisme, een hunkering om uit de maatschappij te breken en om via kleding en muziek uitdrukking te geven aan diepe en zeer persoonlijke gevoelens. Dit is misschien wel de meest romantische zaal van de tentoonstelling, met werken die gaan over dromen en verlangens uit de pubertijd en de adolescentie.
Het staat er echt.
Je zal maar Marc Bijl heten, je al ruim tien jaar intensief bezighouden met de symboliek van politiek, kunst en massacultuur, in zijn meest beladen en provocerende gedaante. Al die tijd heb je met je tattoos, je zwarte lange haar,  je NY-cap en je zonnebril met zilver montuur streng gewaakt over je imago. Je hebt een reputatie opgebouwd van een van de meest controversiële en radicale kunstenaars van nu, bent groot geworden als street artist, iemand die kunst letterlijk als activisme opvat. Om vervolgens, op een hoogtepunt van je carrière – je eerste solo in een groot Nederlands museum – je werk kaltgestelt te zien worden met dit soort zaaddodend proza.
Diepe en zeer persoonlijke gevoelens, help!

De inrichting van de tentoonstelling voegt daar het zijne aan toe: alles netjes en neutraal gepresenteerd, in de bekende kleurige maar steriele omgeving, precies dezelfde als die ook de tentoonstelling van Folkert de Jong en van Studio Job behuisde. Voor een passende inrichting was blijkbaar geen geld, niet zo min als voor een catalogus.
Niemand zal wel blaam treffen maar één ding is duidelijk: het leven is een bron van grote misverstanden. Het sterke van het werk van Marc Bijl is dat het dit allemaal kan hebben. Ongelooflijk eigenlijk, maar het is wel zo. Waar ‘m dat in zit laat zich niet zo makkelijk duiden. Misschien juist in iets dat ook wel als kritiek op het werk is geuit: het platte ervan. Marc Bijl bedient zich van symbolen die elke geloofwaardigheid verloren hebben. Hij ontmaskert ze als afgekloven clichés, laat zien hoe leeg, vals en hypocriet ze zijn. Hij doet dit door ze allemaal in zwarte teer te dompelen, ze daarmee gelijk te schakelen en nóg platter te maken. O[ het zelfde moment echter krijgen ze een nieuw leven als typische werken van Marc Bijl. Ze worden tot tekens van een nieuwe tekst. Deze is geschreven in de geheel eigen taal van een kunstenaar die een groot engagement koppelt aan een even grote artistieke intelligentie. Heel herkenbaar en sterk. Op naar Groningen!

Marc Bijl, Urban Gothic, Groninger Museum, tot 1 april