Alleen al het werk van Martin uit den Bogaard maakt de reis naar de Verbeke Foundation in Kemzeke de moeite waard. Het ontbindingsproces van o.a. een inktvislijkje wordt geregistreerd middels een in het kadaver geprikte sensor en via een computerprogramma zichtbaar en hoorbaar gemaakt. De dansende grafieken en geluidsgolven suggereren dat er nog heel wat energie in het beestje zit. En er dus geen scherpe lijn tussen leven en dood te trekken is.

Een sterk werk is ook Jan Fabre’s installatie Ik spuw op mijn graf (Hommage aan Boris Vian) uit 2007. Honderden (graf-)stenen met op een aantal de naam van een insect plus een geboorte- en sterfdatum. Op het lijstje op de muur buiten kun je vinden welke naam van een door de kunstenaar bewonderde schrijver, filosoof of schilder daar weer mee correspondeert.

Geert Verbeke voor het werk van Jan Fabre

Maar niet alleen de kunst, ook de ruimte, de sfeer, de hele opzet maken de Verbeke Foudation tot een bijzondere locatie. En natuurlijk Geert Verbeke zelf, die als de zeer zichtbare en aanspreekbare museumdirecteur onlosmakelijk met het geheel is verbonden.

De Foundation is meer een werkplaats dan een museum en hoe dan ook een plek waar kunst gedijd. Temeer omdat er hier, in dit niemandsland aan de rand van een autoweg, geen regels lijken te gelden. Alles ademt een bevrijdende terloopsheid. Zowel binnen als buiten is er onbeperkte ruimte en overal staan kunstwerken. Tentoongesteld, afgedankt of nog wording, al na gelang.

Deze vrijheid brengt natuurlijk ook altijd het gevaar van vrijblijvendheid met zich mee. Maar zolang als deze unieke artistieke proeftuin vruchten voortbrengt als bijvoorbeeld het fascinerende werk dat Egied Simons als artist in residence produceerde, neem ik heel wat losse flodders op de koop toe. Insecten, wormpjes of wat zich verder allemaal in organisch materiaal dat te plekke gewonnen is bevindt, tussen diaraampjes geplaatst en voor de duur van de projectie tot leven gebracht door het licht en de warmte van de lamp. Je blijft kijken.