In de begeleidende teksten gaat het over grootheden als Mondriaan en Ryman. De schilderijen worden besproken als een eigentijds commentaar op de twintigste-eeuwse abstractie. Door deze van zijn zwaarte en ernst te ontdoen probeert Kees Goudzwaard, naar eigen zeggen, een nieuwe ruimte te scheppen voor pure schoonheid. Hij voegt speels tromp l’oeil -illusionisme samen met streng formalisme. Of concreter: met de geschilderde illusie van gekleurde vellen papier die met transparante tape op het doek gemonteerd zijn schept hij een schilderkunst die oogstrelend is, technisch knap en origineel bedacht.

Maar dat is dan meteen ook alles. Wie één doek gezien heeft kent in principe alle andere. Na een paar exemplaren weet je het wel: Kees Goudzwaard maakt light art, kunstige kunst, voor even geinig en verleidelijk, opgediend op een bed van uiterst dunne kunsttheorie.

Mensen willen graag verleid worden, zeker als het gaat om kunst. Neem Art Basel, de belangrijkste kunstbeurs ter wereld, voor 80% gevuld met kunst die vooral beoogt te imponeren en de koper de illusie te geven iets echts of belanghebbends te hebben verworven. Het werk dat Galerie Zeno X in Antwerpen van Kees Goudzwaard toont is hiervan het perfecte voorbeeld. Zozeer dat het bijna weer goed wordt!

Is Zeno X daarmee een slechte galerie? Nee zeker niet. Ik denk alleen dat ze het zich – net als veel andere gerenommeerde galeries – niet kan permitteren om een bepaald deel van hun clientèle te negeren en daarom naast echte kunst ook altijd het would-be-aanbod à la Goudzwaard in huis zal hebben.

En wie twijfelt aan de kwaliteit hoeft alleen maar naar de prijs te kijken. Kunst voor de liefhebber zullen we maar zeggen.

Kees Goudzwaard, Fragments and gaps, Zeno X Gallery, tot 27 februari