Van alle werken op Frieze is er maar één dat me echt is bijgebleven: Vicks on Stainless Steel van Job Koelewijn. Ik zag het al even op de tentoonstelling IKJIJWIJ in de Rabo Kunstzone, in Londen pas drong tot me door hoe goed het is.

Uitgangspunt van het werk is een handleiding uit de Eerste Wereldoorlog voor de verzorging van gewonde soldaten. Een schijf verdeeld in taartpunten, één per lichaamsdeel, met daarin aanwijzingen voor de te verlenen eerste hulp.

Job Koelewijn vergrootte het schema uit tot een stalen schijf van zo’n twee meter doorsnee met daarop de teksten en de tekeningen in reliëf opgebracht in groene Vicks-zalf.

Typisch Koelewijn, alleen al vanwege dit laatste. De fris geurende zalf staat niet alleen in dienst van de directe zintuiglijke ervaring, ze verwijst ook naar de heilzame werking van kunst. Dat het daarbij als medium vluchtig en instabiel is draagt het zijne bij aan de suggestie. Immers, het kunstwerk zelf verandert daarmee in de tijd. En leeft dus!

De cirkel van betekenissen komt fraai rond als we kijken we naar de afbeeldingen op de schijf. Hier zien we hoe het door oorlogsgeweld gedemonteerde menselijke lichaam weer in elkaar wordt gezet. Hierbij gaat het niet om een individu maar om de mensheid als geheel. De cirkel waarin dit alles gevangen is bevestigt dit beeld en voegt er een spirituele dimensie aan toe, die van de kosmische harmonie waar alle leven deel van uitmaakt. De geheelde mens is de mens die zijn verbondenheid met de oorsprong heeft hersteld.

Mooi hè?