Barnett Newman, Cathedra, 1951

Mijn vraag was: “Is de heropening van het Stedelijk voor het museum aanleiding om zijn positie met betrekking tot Who’s afraid? te herzien?”
De conservator antwoordde: ”Goede vraag inderdaad”, waarop meteen een heel verhaal volgde over iets anders. Dat men ervoor gekozen had om dat andere grote en fantastische werk van Barnett Neman, Cathedra, op de openingspresentatie te tonen. Een werk waar men heel trots op is – terecht – en dat de meester toont op de toppen van zijn kunnen.
“Maar toch nog even, Who’s afraid was toch altijd het kroonjuweel van het museum, om niet te zeggen van het moderne kunstbezit in Nederland?”
“Klopt ja en het zal ook zeker weer komen te hangen, alleen nu nog niet”.
“Maar…”, hier stokte het zo’n beetje. Ik wilde nog zoiets zeggen als dat de uitbreiding toch juist bedoeld was om de topstukken uit de eigen collectie te kunnen tonen, maar het was duidelijk: hier eindigde het gesprek.
Eén interessante opmerking kon ik nog optekenen. dat “…we officieel hier niets over mogen zeggen”.

Barnett Newman, Who’s afraid of Red, Yellow and Blue? III, 1967

Laat dat dan ook maar zo zijn. Het verhaal stopt hier. Voor wie nog geïnteresseerd is verwijs ik naar mijn eerdere stukjes over het onderwerp. Wat valt er verder nog over te zeggen? Dat het tijd is voor champagne. Zoiets.
De conclusie is duidelijk: Who’s afraid of red, yellow and blue is niet meer. Alleen: het Stedelijk Museum is contractueel verplicht dit te ontkennen.
Een kruis erover.

Who’s afraid I
Who’s afraid II
Who’s afraid III
Who’s afraid? Ann Goldstein?