In zijn korte bestaan heeft het op velen een onuitwisbare indruk achtergelaten. Op mij ook. Op enkele meters afstand werd je hele blikveld gevuld met het meest intense rood dat je ooit waarnam. Niet het felste of het hardste rood, maar het meest levende, warme en stralende. Een rood vooral ook dat op je afkwam en je als een ruimte omhulde.

Ook nu het niet meer is heeft dit monumentale abstracte doek zijn vermogen behouden om de gemoederen te beroeren. Een van de verklaringen hiervoor is dat het – zeker vanuit Nederlands perspectief – dé icoon is van de moderne kunst. Niet voor niets hing het vanaf dag één midden in de troonzaal, tegenover de ingang op de belle etage van het belangrijkste Nederlandse museum voor moderne kunst.

Who’s afraid of red, yellow and blue?, de titel alleen al! Wat de gecombineerde verwijzing naar Virginia Wolf en Piet Mondriaan aan drama en verhevenheid meebrengt geeft het doek een lading die fraai contrasteert met zijn strenge, conceptuele voorkomen.

En dan het feit dus dat het nog geen twintig jaar oud geworden is en alleen nog bestaat in de herinnering. Nu nog als levend beeld gekoesterd door degenen die er ooit voor stonden maar onherroepelijk gedoemd om te verworden tot een mythe.

(wordt vervolgd)