(zie ook Who’s afraid I)

Wat is er gebeurd met het beroemdste – en volgens velen een van de fraaiste – moderne werken uit het openbare Nederlandse kunstbezit?

De feiten zijn dat het werk in 1986 door een gestoorde ziel met een stanleymes aan flarden gesneden is, dat het door Daniel Goldreyer gerestaureerd is en dat – na veel commotie – het Stedelijk Museum, bij monde van toenmalig directeur Wim Beeren, officieel heeft verklaard tevreden te zijn met het resultaat.

Echter, afgaande op het gegeven dat het na de zeer controversiële restauratie nooit meer prominent getoond werd, moeten we ervan uitgaan dat het Stedelijk zelf ook van oordeel is dat het schilderij in de huidige staat niet meer te vergelijken is met het werk dat vóór de vernieling als kroonjuweel van de collectie gold.

Wat de hele affaire zo navrant maakt is dat het kunstwerk, meer nog dan door de vernieling en de mislukte restauratie, in ideële zin om zeep geholpen is. En dat louter om het afschermen van financiële belangen. Toen Goldreyer als reactie op wat inmiddels een affaire was geworden met een claim van 150 miljoen dreigde, koos het Stedelijk eieren voor zijn geld en bracht Rudy Fuchs, de al aangewezen opvolger van Beeren, in stelling om met heel zijn massieve gezag de restauratie op discutabele gronden te rechtvaardigen. (wordt vervolgd)