Er zijn natuurlijk belangrijkere zaken in het leven, maar toch nog even aandacht voor Barnett Newmans Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue? (Overigens, wie deze treurzang op waarde wil schatten moet eerst even terug naar Who’s afraid I, Who’s afraid II.

Ann Goldstein spreekt de pers toe in de gerenoveerde oudbouw van het Stedelijk, vorige week donderdag

De aanleiding is dwingend: de opening voor de verzamelde kunstpers van de gerenoveerde oudbouw van het Stedelijk en het eerste publieke optreden van zijn nieuwe directeur Ann Goldstein. Ik had het haar uiteraard zelf willen vragen, maar ja, ze was de hele ochtend omringd door een kordon van journalisten. Dan maar Patrick van Mil de nieuwe zakelijke man die de bijeenkomst opende en ons allen welkom thuis heette. Een vriendelijke en open man die echter, toen ik hem vroeg wat het Stedelijk nu eigenlijk van plan is met het belangrijkste doek in haar collectie, opeens haast kreeg. Met de telefoon in de hand weglopend en een blik van ‘deze moet ik even pakken’, voegde hij me nog net toe dat daar nog niets over te zeggen valt.

Bij het hoofd collectie die ik bij de koffie tegenkwam probeerde ik het maar eens anders. Of het Stedelijk, nu het de beschikking krijgt over aparte zalen voor de vaste collectie, zijn topwerken permanent gaat tonen? Een aantal zeker was het antwoord. Toen ik vervolgens het werk te berde bracht dat decennialang onbetwist als het kroonjuweel gold, ging het er opeens over dat het museum 90.000 werken in bezit heeft, enz., enz.

Volgend jaar, bij de opening van de nieuwbouw ga ik het nog een laatste keer proberen. Voorlopige conclusie: ook in de kunst is alles politiek en ik moet gewoon niet zeuren.